Özgürlüğü bekleyen zihnine ulaşmana bir adım kaldı...

Azizim Polat,

Sana yüzlerce selâm…

Kalemin ucundan dökülen bu satırların, gönlümün en derin katmanlarından sana ulaştığını bil. Eğer gözlerin bunları okuyorsa, kelimelerin ardındaki sırrı da hissediyorsundur.

Kader, en karanlık vakitte, ruhumun önüne bir ışık koydu… O ışığın adı sendin. Yolum daraldığında, nefesim ağırlaştığında, göğsümdeki yükü hafifleten sen oldun. Ve şimdi, ömrümün son kıyısına, huzurla ve teslimiyetle varmamın tek sebebi sensin.

Hüzün var içimde, evet… Fakat korku yok. Bağımız, bu vedanın yüreğimi sızlatmasına yetiyor; lakin yarının ne getireceğine dair hiçbir endişem kalmadı. Zira değişimim, kalbimin en kutsal yerine işlendi.

Bilmiyorum… Belki hâlâ aynı kişiyim, belki de çoktan başka birine dönüştüm. Fakat artık bambaşka bir pencereden bakıyorum âleme. Acı içimde dolaşsa da ne hayata ne de yazgıya öfkem var. Anladım ki yaralarımın ustası bendim. Karşıma çıkan her suret, ruhumun bir parçasıydı meğer.

Vaktiyle bolca günüm, bolca kudretim vardı; fakat onları nasıl kullanacağımı bilmezdim. Şimdi, cebimde biraz bilgelik var… Lakin ne kudretim kaldı, ne de vakit. Tek ukdem, elimdeyken o fırsatı hak ettiği gibi sarf edememiş olmamdır.

Bir zamanlar Yaradan’a sordum: “Madem ömrümü bu kadar uzatacaktın, neden ansızın değil de yıllarca sürecek bir imtihanla sonlandırdın?” Bugün cevabı biliyorum… Bu acı, ruhumun kemâle ermesi için ödenmiş küçük bir bedeldi.

Ve senden yalnızca bir dileğim var…

Hangi bedende, hangi sûrette yeniden var olursam olayım, beni yanına yakın tut. Ruhum, senin ışığını buldu artık; ondan uzak bir hayat istemem. Bağlar değişir, yüzler unutulur; fakat değişmesini istemediğim tek bağ sensin.

Yakında yeniden buluşacağımıza, yüreğimin en derin inancıyla veda ediyorum.

Sen, hem rehberim, hem sevgim, hem de ilahım oldun…

Koşulsuz sevgine ve sarsılmaz desteğine minnetle eğiliyorum.

Belki seni bu hayatta tanımadım, lakin biliyorum:

Sen beni, hangi âlemde olursak olalım, bulacaksın.